دوش چون نی سطر دردی می چکید از خامه ام

ناله ها خواهد پر افشاند ازگشاد نامه ام

شمع را جز سوختن آینه دار هوش نیست

پنبهٔ گوشست یکسر سوز این هنگامه ام

تا به کی باشد هوس محوکشاکشهای ناز

داغ کرد اندیشهٔ رد و قبول عامه ام

قدر دانی در بساط امتیاز دهر نیست

ورنه من در مکتب بی دانشی علامه ام

پیش من نه آسمان پشمی ندارد درکلاه

می دهد زاهد فریب عصمت عمامه ام

لوح امکان در خور بالیدن نطقم نبود

فکر معنیهای نازک کرد نال خامه ام

تا به کی پوشد نفس عریان تنیهای مرا

بیشتر چون صبح رنگ خاک دارد جامه ام

بیدل از یوسف دماغ بی نیاز من پراست

انفعال بوی پیراهن ندارد شامه ام